In het werk van Elia Vanderheyden en Stefanie Schaut wordt de mens in verhouding met de natuur in vraag gesteld. Beide kunstenaars vinden inspiratie maar ook frustratie over de wereld waarin we leven. We worden overspoeld met prikkels en vergeten onze identiteit en verhouding t.o.v. de samenleving. Deze inhoudelijke kwesties zetten ze graag om op een symbolische manier in de kijk. Beide kunstenaars vinden de ervaring van de toeschouwer een belangrijk proces en deel van hun werk, ze hopen de toeschouwer emotioneel te raken door hun beelden en eigen ervaringen te vertalen naar de werken.
Elia Vanderheyden is een kunstenaar die zich bezig houdt met grafische technieken zoals Hoogdruk en Diepdruk. In zijn werk is emotie een centraal onderwerp. Hij vertrekt vanuit wat het materiaal hem te bieden heeft. Dit vertrekt vaak vanuit natuurlijke of materiaaleigen karakteristieken zoals de nerf van het hout of de oxidatie van het koper. Door een onderzoek van kleur, beeld en materiaal komt hij tot een punt waarop een beeld haast iets melancholisch kan worden, iets wat je lijkt te missen uit een verre gedachte, het wilt je intrigeren maar je tegelijkertijd wilt het werk je niet vertellen wat het juist is maar spoort het de toeschouwer aan te onderzoeken wat ze juist zien. Veel van de werken van Elia Vanderheyden worden meestal door drie basis onderwerpen geleid; Klimaatverandering, Het menselijke Lichaam, Het vergeetachtige wezen van de droom.
Stefanie Schaut is een fotograaf en kunstenaar die taboes wilt doorbreken. Ze ervaart haar werk als een soort van therapeutisch dagboek. De subjectiviteit van de kunstenaar – waaronder haar persoonlijke ervaringen – linkt ze met onderdrukkingen die ze ervaart in onze huidige maatschappij. Ze stelt haar eigen ervaringen en emoties in vraag door de toeschouwer te confronteren met wat we nu eigenlijk zien en ervaren tijdens het kijkproces. Zowel op inhoudelijk als technisch vlak zoekt ze graag de grenzen op van de fotografie en aarzelt ze niet deze te overschrijden. Ze gebruikt hiervoor een fotografisch bewerkingsproces die een afstand creëert van de realiteit waardoor haar beelden als abstract worden ervaren – iets dat we ook herkennen in het huidig digitale tijdperk.