Waarom bloemen?
Hebben bloemen pijn?
En waarom kiest Quinten Torp de Italiaanse schilder Giorgio Morandi als uitgangspunt voor zijn fragmentarische bewerking van bloemen?
SPEELSE FRAGMENTEN
Gewoon bloemen dichtbij, stukjes van boeketten. Fragmenten op het kantelpunt van abstractie en figuratie, waarin de kijker bloemen ontwaart en zich erdoor kan laten raken – met nadruk op kan. Dat uiterst subtiele spelen met kleur en vorm is Torps handelsmerk van in het begin. Kijken naar zijn werken werd eerder al omschreven als een ‘offroad ervaring’ vol verrassingen. Het gebruik maken van fragmenten van meesters deed hij ook in recente reeksen zoals Parlons du Temps en Goyanesque.
EERBETOON AAN HET GOEDE
“Je moet ervoor open staan, de beelden tot je laten komen en meegaan in hun verhaal,” aldus Torp. “Bloemen zeggen wat onuitspreekbaar is. Bloemen verzachten verdriet. Bij rampen, overlijdens en aanslagen liggen de straten en stoepen vol met bloemen. Er is grote behoefte aan bloemen, aan tolerantie en sereniteit. Een groeiende behoefte.”
‘LE MAL DU FLOWERPOWER’
“Maar de bloemen hebben het moeilijk om het leed te blijven dragen. Ze hebben, zo gezien, inderdaad pijn. Vandaar Le Mal des Fleurs. Je kunt het ook lezen als ‘verlangen naar bloemen’. Net zoals ‘le mal du Pays’, verlangen naar thuis, heimwee, betekent. De doeken geven uitdrukking aan het verlangen naar het goede, het gewone, naar een thuis. Of zelfs naar de flowerpower met haar boodschap van ongedwongenheid, vrede en verdraagzaamheid.”
De reeks als “eerbetoon aan het goede” – die richting werd volgens de schilder met elk werk duidelijker. “Het goede zonder begin zonder einde.”
GIORGIO MORANDI
En waarom Giorgio Morandi, zo vraagt u zich af? Torp: “Het kleurpalet is schatplichtig aan Giorgio Morandi al heeft het een expressiever karakter. Maar nooit dringen de kleuren zich op. Daardoor voelen de bloemen vertrouwd aan, ‘antiek’ zelfs. Morandi was zo’n huiselijk type met zijn serene ‘natures mortes’, een man die altijd gewoon zijn ding is blijven doen op zijn kamertje in Bologna. Zijn thuis was zijn inspiratiebron. Een thuis die ik op dit moment mis, en die voor mij misschien uiteindelijk ook in Italië ligt.”
tekst: Gert Houben