WHO SAID THE SKY ISN'T GREEN?

Corina Karstenberg (Nl)

(Doña Dulcinea)

Vanaf 1967 woonde Corina korte tijd in Stein, een steenworpafstand van Genk. Niet lang daarna verhuisden haar ouders naar Heerlen.

Na het afronden van haar opleiding als meubelmaker en

meubelstoffeerder vertrekt zij op twintigjarige leeftijd naar Brussel om zich te specialiseren in restauratie van hout en het snijden van ornamenten, daarnaast leert zij de basisbeginselen van polychromie.

Ook volgt zij een blauwe maandag schilderen aan de kunstacademie in Leuven, hier krijgt zij les van Pol Mariën.

De laatste twee jaar van haar Brusselse periode is zij eerst stagiaire en later zelfstandig restaurateur bij het Koninklijk Museum voor Midden Afrika, en maakt gebruik van de ateliers binnen het museum. Hier maakt Corina kennis met de koloniale wereld van weleer, waarvan de gruwelijke sporen overduidelijk zichtbaar zijn. Deze ervaring zorgt ervoor dat zij stopt met restaureren en terugkeert naar Heerlen om te gaan studeren om zo de wereld waar zij  in leeft beter te begrijpen.

Eerst behaalt zij een bachelor in religiestudies en vervolgens een master als cultuurhistoricus. Voor haar afstuderen schrijft zij in 1999/2000 haar scriptie over het dan nog nieuwe begrip transgenderisme aan de universiteit van Swansea in Wales.

Beide studies geven haar inzicht in hoe de wereld niet alleen beïnvloed is door religie en de dominante Westerse cultuur maar ook door de tegenstellingen van gender, ras en identiteit. Vanaf het moment dat zij gaat studeren begint zij met het maken van portretten die een verhaal te vertellen hebben.

Mensenrechten lopen als een rode draad doorheen haar werk.

Internet speelt vandaag de dag een belangrijke rol, waarbij twitter op dit moment haar belangrijkste kanaal is om wereldwijd verhalen te ontdekken waarover zij anders niet had gelezen of gehoord. Zij is actief op twitter onder de naam Doña Dulcinea.

Corina volgt nu met veel enthousiasme beeldhouwen aan de academie in Genk

.

Een reis doorheen de tijd. Nepnieuws en feiten.

Verhalen over dromen en emotie, gevat in rake beeldtaal.

Corina Karstenberg hoorde jaren geleden een lied van een troubadour. Hij zong erover hoe kinderen vrij zijn om te kleuren zoals zij dat zelf willen, ongeacht of dit klopt met de werkelijkheid en over de steeds toenemende druk om binnen de lijntjes te kleuren en de werkelijkheid weer te geven zoals deze volgens velen is: de lucht is blauw en de blaadjes groen. Deze expositie gaat over mensen met verschillende achtergronden, over verhalen en emoties. Over dromen en vooral om te blijven dromen zoals een Malala Yousafzai of een Camille Claudel, een Beatrice Wood of zelfs Philip Seymour Hoffman, mensen met dromen, emotie en fantasie.

De actualiteit van elke dag vormt de inspiratie voor Corina om indringende beelden te maken die veel meer vertellen dan ze laten zien.